وطن...

وطن...

 

دارا جهان ندارد ، سارا زبان ندارد

بابا ستاره ای در ، هفت آسمان ندارد

   کارون ز چشمه خشکید ، البرز لب فرو بست   

  حتی دل دماوند ، آتش فشان ندارد

دیو سیاه دربند ، آسان رهید و بگریخت

رستم در این هیاهو ، گرز گران ندارد
        روز وداع خورشید ، زاینده رود خشکید       

 زیرا دل سپاهان ، نقش جهان ندارد
      بر نام پارس دریا ، نامی دگر نهادند      

 گویی که آرش ما ، تیر و کمان ندارد
دریای مازنی ها ، بر کام دیگران شد
  نادر ، ز خاک برخیز ، میهن جوان ندارد
 دارا کجای کاری ، دزدان سرزمینت   

 بر بیستون نویسند ، دارا جهان ندارد

آییم به دادخواهی ، فریادمان بلند است

اما چه سود ، اینجا نوشیروان ندارد
 سرخ و سپید و سبز است این بیرق کیانی  

  اما صد آه و افسوس ، شیر ژیان ندارد
کو آن حکیم توسی , شهنامه ای سراید
    شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد

هرگز نخواب کورش ، ای مهر آریایی

بی نام تو وطن نیز ، نام و نشان ندارد